Η πάλη στον Κόσμο

Η πάλη είναι από τα αρχαιότητα αθλήματα στον κόσμο. Οι αρχαίοι Ελληνες θεωρούσαν ως εφευρέτες της τον Απόλλωνα, τον Ερμή, τον Ηρακλή, τον Θησέα που νίκησε στην πάλη τον Μινώταυρο, ή την κόρη του Ερμή, την Παλαίστρα που δίδαξε στους ανθρώπους το άθλημα. Με την ουσιαστική έννοια της λέξης, η πάλη είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος ουδέποτε σταμάτησε να παλεύει με τα στοιχεία της φύσης. Από την άποψη αυτή η πάλη ήταν μέσον επιβίωσης. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε για την αρμονική ανάπτυξη του σώματος, αλλά και τη φυσική προετοιμασία των πολεμιστών. Αυτός είναι προφανώς και ο λόγος, για τον οποίο Κινέζοι, Ιάπωνες, Βαβυλώνιοι, Ινδοί, δηλαδή λαοί οι οποίοι ανέπτυξαν πολιτισμό πριν από τον αρχαίο ελληνικό, πιστεύουν ότι αυτοί ανακάλυψαν την πάλη. Ακόμα και οι Φινλανδοί ισχυρίζονται ότι πρώτοι αυτοί έμαθαν να παλεύουν, από την αρκούδα.

Εάν δεχθούμε ότι η πάλη δεν πρωτοεμφανίσθηκε στη χώρα μας, είναι επιστημονικά εξακριβωμένο πως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η πάλη ως άθλημα αναπτύχθηκε, απέκτησε κανόνες και πήρε καθολική διάδοση στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κατορθώματα των παλαιστών εξυμνήθηκαν από τους λογοτέχνες και τους ιστορικούς της εποχής.

Οι Ρωμαίοι με την κατάκτηση της Ελλάδας ασπάστηκαν και τον πολιτισμό της. Αναπόφευκτα η πάλη έγινε από τα αγαπημένα τους θεάματα. Με τη διάδοση του χριστιανισμού και την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων τον 4ο αιώνα μ.Χ. η πάλη έχασε την αίγλη της. Στο Μεσαίωνα παρέμεινε πάντως το πιο δημοφιλές λαϊκό άθλημα και στο Βυζάντιο χρησιμοποιούνταν για την προετοιμασία των ακριτών.

Στα τέλη του 18ου, αρχές του 19ου αιώνα, στην Ευρώπη και με επίκεντρο τη Γαλλία αρχίζει να διαμορφώνεται το στυλ της ονομαζόμενης σήμερα ελληνορωμαϊκής πάλης. Το 1848 στο Παρίσι κατασκευάστηκαν οι πρώτες αρένες, στις οποίες αγωνίζονταν επαγγελματίες παλαιστές. Στη Γαλλία αρχίζουν τότε να καταφθάνουν παλαιστές από τη Γερμανία, την Ιταλία, την Τουρκία, τη Ρωσία και άλλες χώρες, για να συμμετάσχουν στους αγώνες και κυρίως για να γνωριστούν με τους κανονισμούς. Η γαλλική πάλη απέκτησε διεθνή αναγνώριση. Στη Βρετανία, αλλά και τις χώρες της Ασίας και της Αμερικής κυριαρχεί η ελευθέρα πάλη. Φυσικά σε κάθε χώρα η πάλη συνέχιζε να έχει τα δικά της εθνικά χαρακτηριστικά και παράδοση.

Αγώνες πάλης άρχισαν να διεξάγονται στην Ελλάδα μετά την ανακήρυξη του ελληνικού κράτους το 1927. Οργανωμένη διάδοση υπήρξε μετά το 1890 και την ίδρυση των πρώτων αθλητικών συλλόγων. Η πάλη όμως ως άθλημα περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ζάππειων Ολυμπιάδων οι οποίες άρχισαν να διοργανώνονται στην Αθήνα από το 1859.

Το 1896 η πάλη περιελήφθη στο πρόγραμμα των 1ων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Οι κανόνες στους οποίους στηρίχθηκε ήταν οι γαλλικοί προκειμένου το άθλημα να αποκτήσει διεθνή αναγνώριση ονομάστηκε ελληνορωμαϊκή, προς τιμήν του ελληνικού και του ρωμαϊκού πολιτισμού οι οποίοι καλλιέργησαν επί μακρόν στην αρχαιότητα το συγκεκριμένο στυλ πάλης με παραπλήσιους κανονισμούς. Η έλλειψη ιστορικών καταβολών στη γαλλική πάλη, εκφράστηκε το 1900 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Οι Γάλλοι συμπεριέλαβαν στο πρόγραμμα "αγωνίσματα" όπως το ψάρεμα, όχι όμως και την πάλη.

Η ελληνορωμαϊκή πάλη ήταν απούσα και τέσσερα χρόνια αργότερα από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Σεντ Λούις. Οι Αμερικανοί συμπεριέλαβαν για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων την ελευθέρα πάλη και οι αθλητές τους κατέκτησαν όλα τα μετάλλια. Το 1908 στο Λονδίνο, ελληνορωμαϊκή και ελευθέρα πάλη περιλαμβάνονται για πρώτη φορά μαζί στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα στη Στοκχόλμη οι διοργανωτές επέλεξαν μόνο την ελληνορωμαϊκή.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 οι παλαιστές αγωνίστηκαν σε μία και μοναδική κατηγορία, των βαρέων βαρών. Το 1908 οι κατηγορίες αυξάνονται σε 4, το 1912 σε 5, το 1924 σε 6, το 1932 σε 7, το 1948 σε 8, το 1972 σε 10, ενώ από το 1997 μειώθηκαν και πάλι σε 8 και το 2004 θα μειωθούν ακόμη περισσότερο σε 7, προκειμένου στο ολυμπιακό πρόγραμμα να περιληφθεί και η γυναικεία πάλη με 4 κατηγορίες βάρους. Στις πρώτες διοργανώσεις δεν υπήρχε χρονικός περιορισμός για την ανάδειξη του νικητή. Το ρεκόρ διάρκειας με 11 ώρες και 40 λεπτά έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 στην αναμέτρηση του Ρώσου Μάρτιν Κλάιν με τον Φινλανδό Άλφρεντ Ασικάινεν για το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 82κ.

Το 1912 ιδρύθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία Ερασιτεχνικής Πάλης (FILA), πρόεδρος της οποίας είναι σήμερα ο Γιουγκοσλάβος κ. Μίλαν Έρσεγκαν. Έως τότε είχαν διεξαχθεί επτά παγκόσμια πρωταθλήματα, αρχής γενομένης το 1904 από τη Βιέννη (23 Μαίου), με τη συμμετοχή 12 παλαιστών από τη Δανία, τη Γερμανία και την Αυστρία, οι οποίοι αγωνίστηκαν στις κατηγορίες των 75 και +75κ.

Εως τη δεκαετία του ΄50 που οι αθλητές της πρώην Σοβιετικής Ενωσης εμφανίζονται στις διεθνείς διοργανώσεις, Φινλανδοί και Σουηδοί κατά πρώτο λόγο και οι Ούγγροι κατά δεύτερο, κυριαρχούν στις διεθνείς διοργανώσεις της ελληνορωμαϊκής πάλης. Στην ελευθέρα πάλη Αμερικανοί, Βρετανοί, Ιάπωνες και Κουβανοί τα τελευταία χρόνια, δεν έχουν αντίπαλο. Με την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991, δυνάμεις με παράδοση στο άθλημα όπως Ουκρανοί, Αρμένιοι, Γεωργιανοί και Αζέροι κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.

Στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων τρία χρυσά μετάλλια κατέκτησαν ο Σουηδός Καρλ Βέστεργκεν (1920, 1924 και 1932), ο συμπατριώτης του Ιβάρ Γιόχανσον (δύο το 1932 και ένα το 1936), ο Σοβιετικός Αλεξάντερ Μεντβέντ (1964, 1968, 1972) και ο Ρώσος Αλεξάντερ Καρέλιν (1988, 1992, 1996).

Κορυφαίο παλαιστή της ελληνορωμαϊκής πάλης για τον 20ο αιώνα η FILA ανέδειξε τον Αλεξάντερ Καρέλιν (3 χρυσά 1, ασημένιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, 9 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής) και της ελευθέρας πάλης τον Αλεξάντερ Μεντβέντ από την Λευκορωσία (3 χρυσά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, 7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής). Κορυφαία αθλήτρια της εκατονταετίας αναδείχθηκε η Κινέζα Ζίνε Γιονγκ.

Στη λίστα των κορυφαίων του 20ου αιώνα που συνέταξε η διεθνής ομοσπονδίας περιλήφθησαν επίσης όλοι οι παλαιστές που κέρδισαν περισσότερα από ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και συγκεκριμένα για την ελληνορωμαϊκή πάλη οι: Βέστεργκεν (Σουηδία), Κόζμα (Ουγγαρία), Μαέντσα (Ιταλία), Ρεσάντσεφ (Ρωσία), Κίροφ (Βουλγαρία), Φρίμαν (Φινλανδία), Βάρε (Φινλανδία), Βρόνσκι (Πολωνία), Ρόνιγκεν (Νορβηγία), Ράντεφ (Βουλγαρία), Γκρόνμπεργκ (Σουηδία), Κολτσίνσκι (Ρωσία), Πόλιακ (Ουγγαρία) και Μπάιρακ (Τουρκία). Στη λίστα των κορυφαίων της ελευθέρας πάλης περιλήφθηκαν οι: Μπαουμγκάρντνερ (ΗΠΑ), Καντάρτσεφ (Ρωσία), Πιλαζμέκι (Φινλανδία), Φαντζάεφ (Ρωσία), Μπελογκλάζοφ (Ρωσία), Σμιθ (ΗΠΑ), Νταγκιστάνλι (Τουρκία), Γιαρίγκιν (Ρωσία), Τακτί (Ιράν), Ουετάκε (Ιαπωνία), Κιμ (Κορέα) και Τζορνάνοφ (Βουλγαρία). Κορυφαίες αθλήτριες του αιώνα με βάση τις διακρίσεις τους στα παγκόσμια πρωταθλήματα τα οποία διεξάγονται από το 1987, εκτός της Γιονγκ αναδείχθηκαν οι: Γκόμις (Γαλλία) 4 χρυσά και 2 ασημένια , Νορτχάγκεν (Καναδάς) 4 χρυσά, 1 ασημένιο, Χόιε (Νορβηγία), 4 χρυσά, 1 ασημένιο, Σάντερς (ΗΠΑ) 4 χρυσά, 1 ασημένιο, Γιοσιμούρα (Ιαπωνία) 3 χρυσά, 1 ασημένιο, Χάρτμαν (Αυστρία) 3 χρυσά, Μπάρλι (Νορβηγία) 2 χρυσά, 2 ασημένια, Ερικσον (Σουηδία), 2 χρυσά, 3 χάλκινα.

2 Χρυσα και 1 Ασημένιο στο Τουρνουά Παμπαιδων Γ

Οι πιτσιρικάδες της Δόξας μας με προπονητή τον Χρήστο Κολοκουρα έφεραν και πάλι μεταλλεία και δόξα. Οι αθλητές Μπριασουλης Χρηστος στην κατηγορία των 43 κιλών πρώτος ( χρυσό) , Σπηλιωτης Αλέξανδρος στην κατηγορία των 34 κιλών δεύτερος ( ασημένιο) και ο Μπριασουλης Δημήτρης στην κατηγορία 26 κιλών πρώτος (χρυσό). Μπράβο στον Ιωάννη Μαυραγανη, ο οποίος ήταν και υπεύθυνος της διοργάνωσης και στον Χρήστο Κολοκουρα που στηρίζουν τους αθλητές και τον σύλλογο. Πάντα νίκες!!

Η ΠΑΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η πάλη στηνΑρχαία Ελλάδα

Η πάλη είναι από τα αρχαιότερα ατομικά αθλήματα. Η προέλευσή της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα, η οποία γράφτηκε τον 8ο π.χ. αιώνα, τους αγώνες πάλης προς τιμήν του Πάτροκλου κατά την πολιορκία της Τροίας και την αναμέτρηση του βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα με τον Αίαντα, γιο του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα. Εκτός από την αρχαία Ελλάδα, η πάλη λατρεύονταν στην Αίγυπτο, την Μεσοποταμία και την Ινδία. Απόδειξη ότι η πάλη είναι το αρχαιότερο άθλημα, αποτελεί το γεγονός ότι το πρώτο γυμναστικό ίδρυμα ονομάστηκε "Παλαίστρα".

Σύμφωνα με τον μύθο, η πάλη στην αρχαία Ελλάδα ήταν εύρημα του θεού Ερμή. Ο Φιλόστρατος λέει ότι την πάλη εφεύρε η κόρη του Ερμή, η Παλαίστρα, η οποία πέρασε τα χρόνια της ήβης της στα δάση της Αρκαδίας. Ο ίδιος για να τονίσει τη χρησιμότητα της πάλης στον πόλεμο, αναφέρει το πολεμικό κατόρθωμα των Αθηναίων το 490 π.χ. στο Μαραθώνα εναντίον των Περσών, ως επικράτηση σχεδόν σε αγώνα πάλης "ως αγχού πάλης" και πως στις Θερμοπύλες το 480 π.χ. οι τριακόσιοι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα σαν έσπασαν τα δόρατα και τα σπαθιά τους, έπεσαν επάνω στους εχθρούς τους με γυμνά χέρια.

Ο Πλούταρχος αποδίδει τη νίκη των Θηβαίων και των Βοιωτών το 371 π.χ. στα Λεύκτρα κατά των Σπαρτιατών, στην υπεροχή τους στην πάλη σώμα με σώμα.

Κατά των Βιργίλιο, την τεχνική της πάλης επινόησαν τα δύο παιδιά του Χόρικου, ο Πλήξιππος και ο Ενετός. Όπως αναφέρει, μια γιορτινή ημέρα έκαναν επίδειξη των ικανοτήτων τους στην πάλη μπροστά στον πατέρα τους. Τους είδε η αδελφή τους η Παλαίστρα, η οποία διηγήθηκε την ανακάλυψη των αδελφών της στον εραστή της τον Ερμή. Ο τελευταίος τελειοποίησε την τέχνη της πάλης και την δίδαξε στους ανθρώπους λέγοντας ότι ήταν δική του εφεύρεση.

Κατά τον Πίνδαρο "την μεν από χειρών πάλην εφεύρε Θησέας, την δε από σκελών Κερκύων", δηλαδή, την άνω πάλη εφεύρε ο Θησέας και την κάτω πάλη ο Κερκύων. Ο ιστοριογράφος Ίστρος αναφέρει πως δίδαξε την πάλη στον Θησέα η ίδια η θεά Αθηνά.

Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο φιλόσοφος Παλέμονας ανέφερε ως εφευρέτη της πάλης τον Αθηναίο παιδοτρίβη Φόρβα.

Ως εφευρέτες της πάλης αναφέρονται επίσης, ο Πηλέας που πάλεψε με την Αταλάντη προς τιμή του Πελία και ο Ηρακλής που νίκησε τον Αχελώο γιο του Ήλιου και της Γης.

Στην Αρχαία Ελλάδα η πάλη αποτελούσε το κυριότερο μέσο αγωγής των νέων. Είχε δε τον χαρακτήρα επίδειξης, ετοιμότητας πνεύματος, τέχνης και δύναμης και ήταν απαλλαγμένη από κάθε αίσθημα οργής και κτηνώδους ερεθισμού. Ο Πλάτων χαρακτηρίζει την πάλη ως "τεχνικότατον και πανουργότατον των αθλημάτων".

ΕΙΔΗ ΠΑΛΗΣ

Η αρχαία ελληνική πάλη απαιτούσε συνδυασμό τέχνης, ευκινησίας και δύναμης. Αποτελούσε μέρος του πεντάθλου, αλλά στους πανελλήνιους αγώνες συμπεριλαμβάνονταν και ως ανεξάρτητο άθλημα. Τα είδη της πάλης ήταν δύο. Η ορθία πάλη ή ορθοπάλη, ή σταδαία πάλη, ή ορθοστάδην πάλη, ή τριαγμός και η κάτω πάλη, ή αλίνδησις, ή κύλησις, ή κυλίνδησις εν τη κόνει. Στην ορθία πάλη αρκούσε ο παλαιστής να ρίξει τον αντίπαλό του κάτω τρεις φορές για να ανακηρυχθεί νικητής. Στην κάτω πάλη δεν αρκούσε η πτώση. Ο αγώνας συνεχίζονταν ώσπου ο ένας εκ των δύο αθλητών να παραδεχθεί την ήττα του. Ο παλαιστής ύψωνε το χέρι του με τον μέσο δείκτη τεντωμένο για να τον δει ο κριτής. Στην παλαίστρα υπήρχαν διαφορετικοί χώροι για τα δύο είδη πάλης. Η ορθία γίνονταν στην άμμο, πάνω στο σκάμα. Η αλίνδησις γίνονταν συνήθως σε βρεγμένο χώμα. Με την ορθία πάλη γυμνάζονταν το πάνω μέρος του σώματος (κεφαλή, τράχηλος, ώμοι, χέρια, θώρακας) ενώ με την αλίνδησιν το κάτω μέρος του σώματος, οσφύς, μηροί, γόνατα).

Η ορθοπάλη είναι το πρώτο βαρύ αγώνισμα που εισέρχεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη συνέχεια καθιερώθηκε στους πανελλήνιους αγώνες, τα Πύθια, τα Νέμεα και τα Ισθμια. Ηταν από τα πιο αγαπημένα αγωνίσματα των Ελλήνων. Είχε γρήγορες και θεαματικές φάσεις. Ο αγώνας δεν διαρκούσε πολύ και η νίκη δεν εξαρτιόνταν από μία τυχαία πτώση. Εάν ένας παλαιστής θεωρούνταν ασυναγώνιστος, οι υπόλοιποι είχαν δικαίωμα να αποσυρθούν πριν τον αγώνα χωρίς κυρώσεις. Στην περίπτωση αυτή ο παλαιστής ανακηρύσσονταν νικητής "ακόνιτι", δηλαδή χωρίς να σκονιστεί από την άμμο του σκάμματος.

Η κάτω πάλη εθεωρείτο εξαιρετικά ωφέλιμη ως άσκηση και γι αυτό διδάσκονταν σε όλα τα γυμναστήρια. Παρόλα αυτά ποτέ δεν συμπεριλήφθηκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα, αλλά ούτε στους πανελλήνιους αγώνες. Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στη μεγάλη διάρκεια των αναμετρήσεων, με αποτέλεσμα να γίνεται κουραστική στην παρακολούθηση. Νικητής αναδεικνύονταν εκείνος που κατόρθωνε να ακουμπήσει την πλάτη του αντιπάλου του στην άμμο.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΑΛΗΣ

Λέγεται πως τους κανόνες της πάλης θέσπισε ο Ορίκαδμος, παλιός αθλητής από τη Σικελία. Όπως αναφέρουν διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς, δεν επιτρέπονταν τα χτυπήματα, ενώ απαγορεύονταν οι λαβές στα γεννητικά όργανα, καθώς επίσης το δάγκωμα και ο αγώνας έξω από τα όρια του σκάμματος. Η παραβίαση των κανονισμών τιμωρούνταν με χρηματικό πρόστιμο, αποβολή από τους αγώνες, αλλά και σωματικές ποινές. Όταν οι παλαιστές έβγαιναν έξω από το σκάμμα, οι κριτές διέκοπταν τον αγώνα και επανέφεραν τους δύο παλαιστές στο κέντρο του σκάμματος και τους υποχρέωναν να πιαστούν με την ίδια λαβή που είχαν κατά τη διακοπή του αγώνα.

Ολοι οι νέοι γυμνάζονταν απαραίτητα στις παλαίστρες και στα δύο είδη πάλης. Η προπόνηση ήταν επίμονη και σκληρή. Ο παιδοτρίβης (προπονητής) επέβλεπε την προπόνηση, αλλά δεν επενέβαινε παρά μόνο αν έβλεπε κάτι το αντικανονικό, ή αν ήθελε να δείξει καλύτερο τρόπο εφαρμογής της λαβής. Αν ένας αθλητής δεν μπορούσε να απαλλαγεί από μια επικίνδυνη λαβή, χτυπούσε ελαφρά την πλάτη του αντιπάλου με το ελεύθερο χέρι και η προπόνηση σταματούσε. Μετά την προπόνηση οι παλαιστές έκαναν ασκήσεις ευκαμψίας και κατόπιν έξυναν με την άμμο το λάδι και τον ιδρώτα από το σώμα τους, έκαναν μπάνιο και χόρευαν υπό τους ήχους του αυλού.

Η προπόνηση των Σπαρτιατών ήταν σκληρότατη. Οι νέοι μάθαιναν από μικροί να υποφέρουν τον κόπο και τον πόνο και να αγωνίζονται μέχρι θανάτου. Το να ηττηθεί ένας Σπαρτιάτης από έναν ικανότερο αντίπαλο, δεν ήταν υποτιμητικό ούτε ντροπή. Το να φανεί όμως δειλός ή λιπόψυχος στον αγώνα, ήταν αδύνατο για έναν Σπαρτιάτη. Ο Πλούταρχος αναφέρει το εξής χαρακτηριστικό. Όταν κάποιος Λάκωνας νικήθηκε στην Ολυμπία, ένας ξένος του φώναξε: "ο αντίπαλός σου, ω Λακεδαιμόνιε, φάνηκε πιο θαρραλέος από εσένα". Τότε ο Σπαρτιάτης του απάντησε: "Καθόλου πιο θαρραλέος, μόνο που ο αντίπαλός μου απεδείχθη πιο επιδέξιος από εμένα και κατόρθωσε να νικήσει".

ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΗ

Κατά τον Φιλόστρατο, ο παλαιστής πρέπει να έχει καλό ανάστημα και συμμετρική κατασκευή σε όλο το κορμί. Ο λαιμός να μην είναι μακρύς, αλλά ούτε χωμένος μέσα στους ώμους. Οι ώμοι γεροί και τα χέρια γεροδεμένα στους βραχίονες και στους καρπούς. Το στέρνο φαρδύ αλλά να μην προεξέχει. Τα πλευρά γερά για να αντέχουν στα σφιξίματα του αντιπάλου. Η κοιλιά ίσια, Το ισχύο ευλύγιστο και εύκαμπτο. Οι μηροί σφιχτοδεμένοι. Πόδια, κνήμες, ταρσοί και πέλματα γερά, ώστε να στηρίζουν τον παλαιστή στο έδαφος σαν κολόνα. Ο καλός παλαιστής έπρεπε να μοιάζει με τα αγάλματα του Ηρακλή, με τη συμμετρική κορμοστασιά και τον ελεύθερο αυχένα.

ΠΑΛΑΙΣΤΡΕΣ - ΓΥΜΝΑΣΙΑ - ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΑ

Η λέξη "Γυμνάσιο" προέρχεται από τη λέξη γυμνός, επειδή οι έλληνες ασκούνταν γυμνοί. Η λέξη "παλαίστρα" προσδιόριζε το χώρο στον οποίο ασκούνταν οι αθλητές της πάλης. Η λέξη παλαίστρα αργότερα απέκτησε πλατύτερη έννοια και όλα τα γυμναστήρια ονομάζονταν παλαίστρες. Τα γυμναστήρια και οι παλαίστρες κτίζονταν με έξοδα της πολιτείας ή με δωρεές πλουσίων, ή ακόμα από τους εξ επαγγέλματος προπονητές. Ολες οι αρχαίες πόλεις - κράτη, ήταν απαραίτητο να έχουν γυμναστήρια και παλαίστρες. Ο Παυσανίας αναφέρει χαρακτηριστικά "αφού η Πανόπεια της Φωκίδας δεν έχει γυμναστήριο, δεν πρέπει να τη θεωρούμε πόλη". Στις παλαίστρες οι ασκούμενοι επιδίδονταν στο δρόμο, την πάλη, την πυγμή, το δίσκο, το ακόντιο, τη σφαίρα. Η κλασσική παλαίστρα είχε μήκος 41 μέτρα, ήταν τετράγωνη εσωτερική αυλή οικίας στρωμένη με λεπτή άμμο, γύρω από την οποία υπήρχαν οι βοηθητικοί χώροι, το αποδυτήριο, το ελειοθέσιο, το κονιστήριο, το σφαιριστήριο και το κωρυκείο.

ΖΕΥΓΑΡΩΜΑ ΑΘΛΗΤΩΝ

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι Ηλείοι καλούσαν τους αθλητές τριάντα ημέρες πριν την έναρξη των αγώνων στην Ολυμπία και τους παρακολουθούσαν. Οι αθλητές έπρεπε να αποδείξουν ότι τους προηγούμενους δέκα μήνες είχαν κάνει τη σωστή προπόνηση.

Κατά την ημέρα των αγώνων γίνονταν το ζευγάρωμα των παλαιστών. Αν παρουσιάζονταν περισσότεροι από δύο αθλητές, οι οργανωτές τοποθετούσαν σε ένα δοχείο τόσα κουκιά όσοι και οι αθλητές.

Αν οι αθλητές ήταν τρεις, με την κλήρωση έβγαινε ποιος θα αγωνίζονταν κατευθείαν στον τελικό. Αυτός ονομαζόταν "έφεδρος". Για την κλήρωση ο Λουκιανός αναφέρει τα εξής: "Σε δύο κουκιά γράφεται το ψηφίο Α, σε άλλα δύο το ψηφίο Β και σε άλλα δύο το ψηφίο Γ, ώστε να υπάρχουν πάντα δύο κουκιά με το ίδιο ψηφίο. Ενας - ένας αθλητής πλησιάζει, κάνει την προσευχή του, βάζει το χέρι στο δοχείο και παίρνει ένα κουκί. Οι αθλητές που ανασύρουν το ίδιο ψηφίο αγωνίζονται μαζί. Ενας μαστιγοφόρος επιβλέπει την κλήρωση και προσέχει ώστε ο αθλητής που παίρνει τον κλήρο να μην κοιτάζει τι ψηφίο θα τραβήξει. Ολοι οι ηττημένοι θα αποκλείονται και ακολουθεί νέα κλήρωση των νικητών με τον "έφεδρο".

ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η πάλη των ανδρών συμπεριελήφθει για πρώτη φορά στο Ολυμπιακό πρόγραμμα το 708 π.χ. κατά τη διάρκεια της 18ης Ολυμπιάδας. Πρώτος ολυμπιονίκης ανακηρύχθηκε ο Ευρύβατος ο Λακεδαιμόνιος. Η πάλη των παίδων μπήκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα το 632 π.χ. κατά την 37η Ολυμπιάδα με πρώτο νικητή τον Ιπποσθένη τον Λεκεδαιμόνιο.

Δεκάδες παλαιστές έγιναν ξακουστοί για τις νίκες τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κορυφαίος όλων ο Μίλων ο Κροτωνιάτης. Κατάγονταν από τον Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδας, όπως λέγονταν η Νότια Ιταλία και η Σικελία και έζησε τον 6ο π.χ. αιώνα. Ανακηρύχθηκε έξι φορές νικητής στην Ολυμπία, επτά φορές στα Πύθια, εννιά στα Νέμεα και 10 φορές στα Ισθμια. Στην 60η Ολυμπιάδα, το 540 π.χ. , ο Κροτωνιάτης αναδείχθηκε νικητής στην πάλη των παίδων. Την επόμενη Ολυμπιάδα το 536 π.χ. ήταν έφηβος και δεν αγωνίσθηκε. Από το 532 έως το 516 π.χ. κατέκτησε πέντε φορές τον κότινο της νίκης. Αγωνίστηκε και στην 67η Ολυμπιάδα το 512 π.χ., αλλά δεν μπόρεσε να νικήσει τον συμπατριώτη του Τιμασίθεο, ή όπως συμπεραίνει ο Παυσανίας δεν ήθελε να τον νικήσει. Και αυτό γιατί ο Τιμασίθεος ήταν συμπατριώτης του, ίσως και μαθητής του. Έξι φορές αναδείχθηκε Ολυμπιονίκης (μία στην πάλη παίδων) ο Ιπποσθένης ο Λακεδαιμόνιος, πέντε ο Ετοιμοκλής ο Λακεδαιμόνιος, τέσσερις ο Χαίρων ο Πελληνεύς, από δύο φορές ο Λεοντίσκος Μεσσήνιος Σικελιώτης, ο Θεόπομπος Β' Ηραιεύς, ο Χείλων Πατρεύς και ο Στράτων Αλεξαντρεύς.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στην ρωμαϊκή εποχή οι λαοί εξακολούθησαν να επιδίδονται στην πάλη, αλλά ο χαρακτήρας της αλλοιώθηκε. Από φιλική συνάντηση μετατράπηκε σε αιματηρό θέαμα που φανάτιζε τα πλήθη. Οι συναντήσεις αυτές συνήθως τελείωναν με το θάνατο ενός των διαγωνιζομένων. Για την καλύτερη προετοιμασία των παλαιστών λειτουργούσαν επαγγελματικές σχολές, που προετοίμαζαν τους δυνατότερους και ευσωμότερους σκλάβους.

Το 393 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος απαγόρευσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετέπειτα προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ιουλιανού για αναβίωση των αγώνων σκόνταψε στο χρησμό της Πυθίας, "είπατε τω βασιλεί, χαμέ πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβα ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδρωρ", δηλαδή, να πείτε στον βασιλιά ότι ο δαίδαλος έπεσε κάτω. Ούτε ο Φοίβος (Απόλλων), έχει έδρα, ούτε η μάντης δάφνη, ούτε η πηγή τρέχει, εξαφανίσθηκε το νερό.

Οι Ελληνες ουδέποτε σταμάτησαν να αγαπούν και να εξασκούνται στην πάλη.

Παιδικό τουρνουά!

Με τρεις συμμετοχές κατεβαίνει σημερα η Δόξα Βυρωνος στο παιδικό τουρνουά ελληνορωμαϊκής πάλης! Σε λιγο λεπτομέρειες και υλικό !!

ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ